เบี้ยนั้นมีอยู่ด้วยกันหลายชนิด มี เบี้ยจั่น เบี้ยแก้ว เบี้ยนาง ส่วนใหญ่ที่พระเกจิอาจารย์มักจะใช้ “เบี้ยจั่น” นำมาสร้างเป็นเครื่องรางที่เรียกกันว่า “เบี้ยแก้” โดยประกอบพิธีปลุกเสกด้วยพุทธานุคม และเวทวิทยาคม ตามกรรมวิธี​ เบี้ยแก้ หลวงปู่รอด วัดนายโรง หนึ่งในห้าเบญจภาคีเครื่องรางสุดยอดเครื่องรางมหานิยม กันเสนียดจัญไร มีทั้งแบบมีห่วงและแบบไม่มีห่วง เบี้ยบางตัวมีการสร้างแบบพิเศษคือที่ด้านใต้ท้องเบี้ยมีการบรรจุตะกรุดไว้ด้วย ซึ่งถือว่าหาดูได้ยากมาก
ตามประวัติที่พอสืบหาได้ว่า การสร้างเบี้ยแก้ของหลวงปู่รอด วัดนายโรง ท่านจะคัดตัวเบี้ยให้มีฟันครบ ๓๒ ซี่ ท่านจะสร้าง เบี้ยแก้อย่างง่ายๆ ไม่มีพิธีกรรมอะไรมากมาย แต่แฝงด้วยความขลังและศักดิ์สิทธิ์ คือลูกศิษย์คนใดต้องการให้หลวงปู่ทำเบี้ยแก้ให้ หลวงปู่ท่านก็จะสั่งให้หาวัสดุมาให้และใส่พานครูพร้อมดอกไมเทียนธูป แล้วเขียนชื่อว่าของใคร จากนั้นวันรุ่งขึ้นหลังจากฉันเพลให้มารับ สิ่งที่ต้องเตรียมมามี ๔ อย่างคือ หอยเบี้ย ปรอท แผ่นตะกั่วนม ชันโรงใต้ดิน​หลวงปู่ท่านจะนำปรอทที่หุงและปลุกเสกแล้วนำมาบรรจุใส่เข้าไปในตัวหอยเบี้ย จากนั้นก็อุดด้วยชันโรงที่ปากเบี้ยไม่ให้ปรอทรั่วหรือไหลออกมา นำผ้าแดงที่ลงอักขระเลขยันต์และบริกรรมคาถาสำทับลงอีกครั้ง หรือใช้แผ่นตะกั่วนมพอกตัวหอยเบี้ยแล้วลงอักขระเลขยันต์ นำด้ายสายมงคล (สายสิญจน์) ถักหุ้มลงรักใช้ลวดทองแดงขดเป็นห่วงสำหรับคล้องคอ หรือคาดเอวติดตัว ส่วนใหญ่มักถักเชือกกันเอาไว้ แล้วจึงลงรัก หรือลงยางมะพลับไว้อีกทีหนึ่ง เพื่อความคงทนของเชือกถัก เบี้ยบางตัวอาจจะมีการลงรักปิดทองไว้ด้วย มีคติความเชื่อตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันว่า "เบี้ยแก้ ของหลวงปู่รอด วัดนายโรง เป็นอิทธิวัตถุที่ใจให้เราสะดุ้งกลัวต่อเพศภัยที่เรามองไม่เห็นตัว ผู้ใดมีติดตัวแล้วย่อมป้องกันภยันอันตรายได้ทั้งปวง เป็นเมตตามหานิยม แคล้วคลาดทุกประการ คุ้มกันเสนียดจัญไรคุณไสย แคล้วคลาด มหาอุตม์ คงกระพันทุกประการ ยาสั่งและการกระทำย่ำยีทั้งหลายทั้งปวงได้ชะงัด"